تعزیه، عرصه ای برای شکوفایی استعدادها در طلحه

نزدیک به ۱۴۰۰ سال از قیام حسینی می گذرد و عزاداری های این مناسبت نه تنها غبار گذر زمان به خود نگرفته بلکه هرساله شور و حال ویژه تری به خود می گیرد و با توجه به گستردگی محبان نهضت حسینی در سراسر پهنه گیتی این شور عزاداری ها علاوه بر بعد ملی در بعد فراملی نیز به وضوح قابل مشاهده است.

در بعد فرا ملی این موضوع می توان به تجمع ۲۷میلیونی اربعین امسال در کربلای معلی اشاره داشت که با وجود تهدیدهای گروه های تروریستی شیفتگان قیام سرخ حسینی از بیش از ۶۰ کشور قاره های مختلف این تجمع میلیونی را برگزار کردند.
البته پیاده روی اربعین در اقصی نقاط ایران اسلامی نیز در مسیر نهادینه شدن قرار گرفته و برای نمونه در بخش بوشکان پیاده روی اربعین در مسیر کوهستانی منتهی به شاهزاده محمدفیروز بود که با حضور خیل عظیمی از عاشقان اهل بیت عصمت و طهارت همراه شد.
این پیاده روی علاوه بر آنکه زمینه ساز شکوه عزاداری اربعین در بخش بوشکان شد با حضور مردم شهرها و روستاهای مختلف این بخش به جلوه ای از اتحاد و همبستگی نیز تبدیل شد که بطور قطع در سال آینده می توان با پیش بینی تدابیر لازم شکوه شور حسینی، اتحاد و همبستگی این پیاده روی را دوچندان کرد.

هدف اصلی در این یاداشت پرداختن به عظمت و شکوه تعزیه این دو سال روستای طلحه است اما شکوه پیاده روی اربعین نیز تا جایی بود که نمی شد به آن اشاره ای نداشت.

تعزیه این دو سال روستای طلحه با هنر بی بدیل تعزیه گردانان بومی خیلی زود جای خودش را بین آیین های ماه های محرم و صفر طلحه باز کرده است.

شاید برای نخستین بار که در زمین فوتبال شمال روستا هنر تعزیه گردانان بندرگاه بوشهر را به نظاره نشستیم ذره ای هم در ذهن مان خطور نکرد که یک روز این تعزیه را با هنرمندی تعزیه گردانان روستای خودمان شاهد باشیم.
این تعزیه از آنجا که به عرصه ای برای به معرض نمایش درآمدن هنر بسیاری از زنان و مردان روستا شده مایه فخر و مباهات است.

در این چند سالی که قضا و قدر الهی داغ رفتن چند تن از روضه خوانان توانای روستا چون زنده یادان عبدالحسین و غلامحسین معلمی، میرزامحمد حسین عالی نژاد، محمد حسن عابدی را بر دلمان گذاشت به زعم برخی آیین های محرم و صفر این روستا رنگ می بازد اما طولی نمی کشد غنای تعزیه طلحه نه تنها درد فراق روضه خوانان روستا را التیام می بخشد بلکه حال هودارای عزاداری های طلحه را دگرگون می کند.

روضه خوانانی که قطعا به واسطه روضه خوانی آنها و آشنا شدن مردم این دیار با وقایع مربوط به سبک و سیاق قیام حسینی می توان بخشی از غنای تعزیه طلحه را مدیون آنان دانست.
اما نباید فراموش کنیم که در سطح شهرها با وجود امکانات فراوان برای برگزاری چنین آیین هایی تا حمایت چند دستگاه را کنار خود نبیند حرکتی برای برگزاری تعزیه ای به این بزرگی نمی کنند اما در طلحه کارگردان و تعزیه گردانان توانا و مسط به کار این تعزیه با دستان خالی و نداشتن تجربه کافی کاری کارستان کردند که بدون اغراق قلم از نگارش وصف آن ناتوان است.

در این بین مسئولان روستا نیز می توانند با این حرکت بزرگ فرهنگی همگام شده و با احداث سکو در محل اختصاصی تعزیه طلحه پدیدآورنده زیرساختی ایده ال برای اجرای تعزیه در روستا باشند تا همانند تعزیه ظهر عاشورا بینندگان آن از نبود محل نشستن گله مند نشوند.

دیارمهر

با این تفاسیر تعزیه طلحه یک حرکت فرهنگی بزرگ و خود تبلوری از جمله معروف ” ما می توانیم” است که این با هم بودن و نتیجه درخشان آن می تواند در عرصه های دیگری که نیاز به کار گروهی است نیز به کار گرفته شود.

گزیده ای از تصاویر تعزیه های اجرا شده را در زیر مرور می کنیم: