لزوم رعایت بهداشت در خانه بهداشت

دیار مهر : گاهی مشکلات و معضلاتی به ظاهر ساده و پیش پا افتاده هستند که حل کردن شان نه بودجه خاصی می خواهد و نه وقت زیادی می گیرد اما سال ها همینطور می مانند و می مانند تا تبدیل به مشکلی بزرگتر شوند. در این شرایط شاید ، مسئول مربوطه نیاز به تلنگری کوچک داشته باشد تا در مسیر اصلاح و رفع آن اقدامی صورت گیرد.

ستون فالگوش از این پس در دیار مهر ، انعکاس دهنده این مشکلات در سطح بخش بوشکان خواهد بود. از پیش گفته باشیم ، نه قصدمان تخریب است و نه هیچ انگاشتن تلاش ها و خدمات . تنها بنا داریم از این راه کمک کنیم مشکلات کوچک پیش از آن که معضلی لاینحل شوند شناسایی و رفع شوند (البته شاید…)

در این راه چشم به راه همه ی هم دیاری های عزیز در تمام نقاط بخش هستیم تا با تذکر و یادآوری این گونه مسایل راه را برای پیگیری و حل آن هموار سازند.

نکته : هویت و نام نویسندگان و یا ارسال کنندگان مطالب این ستون نزد دیار مهر محفوظ است و منتشر نخواهد شد.

قسمت اول : لزوم رعایت بهداشت در خانه بهداشت

طبق معمول چهارشنبه بعد از ظهر به جهت دیدار با پدر و مادر به سمت زادگاهم ، حرکت کردم.شهری که تک تک مردمش را همچون خانواده خود دوست دارم. پدر و مادرم هر دو دهه هفتم زندگی خود را سپری میکنند،بعد از شام، مادر رو به من گفت:پسرم فردا من و پدرت را با ماشین تا خانه بهداشت ببر،امروز زنگ زدند که فردا برای مراقبت  مراجعه کنید.
فردا صبح در لیست تماسهای مادر به دنبال شماره تلفن ثابت می‌گشتم،اما نبود، از طریق خواهرم شماره تلفن خانه بهداشت را پیدا کردم،هرچه تماس گرفتم کسی پاسخ نداد.بنابر این بدون هماهنگی با مادر و به همراه پدر به سوی خانه بهداشت روانه شدیم.
درب آبی رنگ خانه بهداشت باز بود،با خودم قرار گذاشتم به محض ورود به جواب ندادن تلفن توسط کارمندان خانه بهداشت  اعتراض کنم .
وارد محوطه که شدیم بوی بدی فضا را پر کرده بود و آزارمان می داد، خراب بودن سرویس بهداشتی دورترین حدسی بود که میتوانستی برای این بوی بد آن هم در خانه بهداشت داشته باشی اما این تصور انگار واقعیت داشت.
کادر خانه بهداشت دو خانم بودند که به استقبال ما آمدند، بعد از سلام و احوالپرسی با لحنی مودبانه از دلیل عدم پاسخگویی تلفن پرسیدم ،یکی از آن خانم ها گفت : تلفن اینجا بیش از یک سال خراب است و ما با تلفن همراه امورات خانه بهداشت را انجام می‌دهیم ،با کمی تعجب گفتم اجازه هست پریز تلفن را ببینم؟مرا به یکی از دو اتاق ساختمان راهنمایی کردند،اتاقی که از شدت گرما به سختی می شد دقایقی را در آن سپری کرد ،دلیل گرم بودن اتاق را جویا شدم ،بله حدس من و شما کاملا صحیح است ،کولر اتاق هم خراب بود، تصور کنید اتاق محل نگهداری داروها و سایر تجهیزات پزشکی بدون کولر مثل کوره نانوایی می ماند.
در همین فاصله پدر و مادر در اتاق دیگر سرگرم پاسخ دادن به سوالات پزشکی خانمها بودند ،وقتی نوبت گرفتن فشارخون پدر رسید،پدر گفت: دخترم سال گذشته یک آقا هم اینجا کار میکرد ،الان کجاست ؟
یکی از خانمها پاسخ داد:تقریبا یک سال است که اینجا همکارمرد نداریم!
در حالیکه لحظه به لحظه بر تعجبم افزوده می‌شد از یکی از خانمها جای شیر آب را پرسیدم تا دستانم را با آب و مایع ضد عفونی کنم ،روشویی و تنها شیر آب خانه بهداشت شهر کلمه یک شیر زنگ زده معیوب درون همان سرویس بهداشتی بد بو بود که از شستن دستانم در این مکان غیر بهداشتی صرفه نظر کردم.
پدر و مادر کارشان تمام شده بود،اما کار فکر من تازه درگیر شده بود  که چرا خانه بهداشت ما بیش از یک سال است تلفن ندارد؟چرا کولرش در تابستان کار نمی‌کند؟ چرا کارمند آقا ندارد ؟ چرا سرویس بهداشتی، شیر آب و روشویی مناسب ندارد؟ و چرا…

همان طور که از در بزرگ آبی رنگ خارج می شدم ، نگاهی پشت سرم انداختم ، تابلوی سفید رنگی که با خط خیلی درشت روی آن نوشته بود : پایگاه سلامت کلمه

آنچه مسلم است حس کنجکاوی من را هفته های آینده نیز به خانه بهداشت  شهر کلمه خواهد کشاند و قطعا بازهم مشاهداتم را برای شما روایت خواهم کرد.

امضا محفوظ : فالگوش