جان از تن آواز رفت !

برخیز ، صدای پر ترنم باران

ای شکوه جاودانه عشق

برخیز با نوای آسمانی ربنایت ، عاشق تر مان کن

تو از چشم های ما – و نه از یادمان – رفته ای !

تو اسطوره پایدار آواز ، سیاوش مظلوم هنر این سرزمین خواهی ماند

تا گوش هست و تا دل در سینه می تپد ، صدایت را ، نه مردمان خوش قریحه سرزمین مادریت که تمام عالم از یاد نخواهند برد.

تو پرواز صدای غزل های پارسی در گوش جان جهان هستی

تو در بی نهایت احساس ، با گام های دلنشین بر سرزمین قلب عاشقان هنر پادشاهی خواهی کرد.

ع. اسدی

مهرماه ۹۹