استاد فرج الله کمالی درگذشت + زندگی نامه

دیار مهر : استاد فرج الله کمالی به دیار باقی شتافت

به گزارش دیار مهر : استاد فرج الله کمالی ، شاعر پرآوازه ی محلی سرای استان و دشتستان پس از تحمل بیماری ، در سن ۷۱ سالگی ظهر امروز چشم از دنیا فرو بستند.

وی از نام آور ترین شعرای محلی سرای استان و دشتستان و در حوزه طنز اجتماعی  بودند .

تا لحظه انتشار این خبر از جزییات آن و همچنین تشییع و خاکسپاری ایشان اطلاعاتی منتشر نشده است.

زندگی نامه :

فرج الله کمالی در سال ۱۳۲۸ خورشیدی در شهر برازجان به دنیا آمد.تا پنجم دبیرستان در رشته طبیعی در برازجان تحصیل کرد و ششم دبیرستان را در دبیرستان سعادت بوشهر ادامه داد و همان جا دیپلم طبیعی گرفت و در سال ۱۳۵۰ در رشته ی زیست شناسی از دانشگاه اصفهان فارغ التحصیل شد.پس از طی دوران سربازی با عنوان کارشناسی مواد غذایی , آشامیدنی , آرایشی و بهداشتی در شیراز و بوشهر و برازجان در استخدام وزارت بهداری بود.
وی از نام آورترین شاعر محلی سرای دشتستان است و اگر برای تایید این ادعا تنها به دو شعر ِ معروف او «دشتسون (دشتستان)» و غزل زیبا و عاشقانه ی «قمرو» استناد کنیم، عنوان نام آورترین شاعر محلی سرای دشتستان برای او کاملاً سزاوارانه است.
سلوک دیرپای کمالی در شعر محلی و علاقمندی مفرط او به بازگویی واژه ها، اصطلاحات و تمثیلات بومی دشتستان به همراه تسلط کامل اش بر زاوایای ادبی و عروض و قافیه، به او در عرصه ی شعر بومی تشخص ویژه ای بخشیده است.
«فرج الله کمالی» را با اطیمنان می توان در شعر بومی، شاعری صاحب سبک و زبان ویژه دانست. پختگی و استواری زبان او در سروده هایش از تجربه ی دیرپای شاعری حکایت دارد که علاوه بر شعر بومی در عرصه ی شعر رسمی نیز صاحب تجارب گران بهایی است.
هم چنین او از میان نام آوران عرصه ی شعر محلی استان بوشهر، نخستین شاعری است که مجموعه ای از برجسته ترین شعرهای محلی خود را در کتابی با عنوان «دشتسونی» به چاپ رسانده است و چاپ این کتاب به خوبی بیان کننده ی بضاعت این شاعر در عرصه ی شعر بومی است.
گویش محلی شعرهای کمالی، گویش غلیظ دشتستانی و اختصاصن برازجانی است. «فرج الله کمالی» در سرودن شعر محلی، صاحب انگیزه های متعددی است. شعر محلی برای او هم وسیله ی بیان احساسات و عواطف شخصی و روایت احوال عاشقانه ی خویش است، هم ابزاری برای ابراز عقاید سیاسی و اجتماعی و انتقادی، اما در همه ی این احوال، کمالی به یک نکته ی دیگر نیز نظری خاص دارد و آن حفظ و اشاعه ی فرهنگ گویشی دشتستان است؛ شاید به همین دلیل است که او این گویش را در غلظتی تمام در اشعار خود به کار می گیرد به گونه ای که گاه مجبور است در هنگام خوانش شعرهای خویش پیوسته در معنا و مفهوم لغات و اصطلاحات به کار برده برای مخاطبان توضیح دهد. از سوی دیگر، او که در حوزه ی زبان و گویش دشتستانی و کاربرد آن در متون قدیم فارسی و اثبات اصالت ان ها، پژوهش هایی را هم انجام داده است، گاه پای این عادت پژوهشی را به اشعارش نیز می کشد به گونه ای که احساس می شود برخی شعرهای او صرفاً برای آموزش لغات و اصطلاحات و ضرب المثل های دشتستانی خلق شده اند و البته در چنین مواردی صمیمیت و جریان طبیعی احساسات و عواطف شاعر که سنگ بنای شعر برای ایجاد حس و انگیزه در مخاطب است، دست خوش اختلال می شود. با این حال از شاعری که شعرهای او مانایی در فضاهای عاشقانه و توصیفی و انتقادی در گویش محلی از خود به جای گذارده است و از پیشگامان شعر محلی استان بوشهر به شمار می رود، وجود برخی اشعار که صرفا” با هدف تعلیم و پاسداری از داشته های گویشی خویش سروده است، قابل اغماض است، گو این که همین اشعار نیز به سبب تبحر و تجربه ی شاعر و تسلط اش بر لغات و مفاهیم، خالی از لطف و دقایق و نکته های ذوقی نیستند.