“اسا کنعان” ، نوازنده کرنای قشقایی

دیارمهر: عروس و داماد از در وارد میشوند و صدای کِل بلند میشود. کِل دوم بلندتر، ضربه اولی برروی نقاره و ضربه دوم محکمتر نواخته میشود،حالا صدای ساز استاد طنین می افکند و بادابادا مبارک بادا را به گلوی ساز میخواند؛ چه زیبا شبی همه رنگ و نور و نوای خوشی است.

صدای ساز او هنوز از عمق تاریخ منطقه و دیرزمان از سیاه چادرها شنیده میشود و تنهایی کنعان کوچک که به وقت دلگیری برفراز تپه ی بلند دمدشت دهرود می نشست و نی می نواخت.

درکنار بچه های طایفه گرزن و احمدی در دشت وسیع دمدشت به بازی و گشت می پرداخت او میخواست غم غروب و فراق کوچ و شادی بزغاله هایی که سوی مادر می شتابند و غرش تفنگ ایل را به زبان موسیقی و ساز آورد.

بله کنعان فرزند رضاقلی درسال(۱۳۳۹ درشناسنامه اما به نظرمیرسدباتفاوت سنی ده سال کمتراعلام شده است) درحومه دهرودسفلی در سیاه چادری دیده به جهان گشود.

رضاقلی ۴پسر به نام اسفندیار، بهمن، قره پسر و کنعان داشت که همراه باعشایر دوقزلو اطراف دهرود در کوچ دایم بودند. قیتاس پدربزرگ کنعان وقتی که جنگ نامه اول صبح را در کنار سیاه چادر می نواخت کمتر کسی بود که هوس میدان ترکه بازی نکند و ترکه ای نیندازد یا پایه ای نگیرد. این هنر خانوادگی او بود که از پدران به ارث برده بود.

کنعان کوچک که درکنار پدر رموز اولیه ساز را آموخته بود ان چنان شوقی به نواختن ساز وکرنا داشت که چون دیگر براداران که با نقاره شروع میکردند به یکباره فن آخر را میخواست بیاموزد.
زمانی که پدر در میان جشن استراحتی کوتاه میکرد او کرنا را به دهان میگرفت تازیباترین سرودها و شعررهای ترکی ایل قشقایی را بنوازد. انگشتان ظریف وبلند او گویی برای اینکار آفریده شده بودند؛او مقامهای هلی(رقص) که رعنا؛سه پا؛اشرف منگنه؛هفت دستمالی وهوشکله که مخصوص رقص زنان ایل بود درهمان نوجوانی به زیبایی می نواخت ؛رضاقلی میدانست که کنعان میتواند گامی فراتر از جای پدر نهد .

– نگاهی به زندگی استادکنعان ، اسطوره نوازنده ساز قشقایی به قلم مجتبى مجرى فرد