سال آزاری

دیارمهر: مرضیه فرخی

حدود یک قرن پیش در سال ۱۲۹۸ در مدت زمان کوتاهی مردم روستای طلحه بر اثر شیوع بیماری ناشناخته ای یکی پس از دیگری به کام مرگ فرستاده می شدند؛

فضای رعب انگیزی مردمان دیار را فرا گرفته بود؛مردمانی که دوران قحطی و با مشقت فراوان، سپری می کردند تا لقمه ای حلال برای فرزندان و سرپناهی مامن و کوچک برای خود فراهم کنند؛

دلخوش به زندگی شیرین خود و به دور از رفاه، در کنار کرچاله ها، فضای منزل خود را گرم می کردند، بوی “تشُ تُووه” و “نان رگاگی” بر مشامشان خوشایند بود؛

مهربانی،نوع دوستی ،بذل و بخشش صفات بارز آنان بود که بی جهت نیست که به دوره “صاف صادقون” شهره یافته اند؛

در همین اوصاف بود که شیوع ناگهانی نوعی ویروس که با نام *آنفولانزا* (که بعدها به این نام شناخته شد) سایه ی تاریک مرگ طلحه و روستاهای اطراف را در بر گرفته بود ، طوری که روایت است فرصتی برای برگزاری مراسم فاتحه نبود و این تنها مختص به مردمان طلحه نبود و افراد از روستاهای اطراف هم گریبانگیر این بیماری کشنده بودند؛

روال زندگی مردمان با حزن و اندوه پیش میرفت طوری که خانواده ها جلوی چشمانشان شاهد جان دادن فرزندانشان بودند و چاره ای جز صبر و بردباری نداشتند.

روایتی نقل است که مرحوم محمدآقا نوروزی مداوم مشغول حفر قبر بود که بخاطر شرایط موجود فرصت نگه داشتن اجساد نبود و گاها بدون غسل و کفن به خاک سپرده می شد تا جایی که چند جسد از یک خانواده را در یک گور به خاک می سپردند.

همین موضوع عمق فاجعه ی یکصد سال پیش را نمایش می دهد.

جمعیت ۲۰۰نفری آن زمان روستای طلحه بیش از ۶۰ نفر را به کام مرگ کشاند. تا امروز راویان و ریش سفید دیار آن سال را بنام *سال آزارو* یا *سال آزاری* می شناسند؛

هرچند گفته هایی مطرح هست که این بیماری ناشی از بمب های شیمیایی جنگ جهانی اول است که برای اولین بار بشر از آن بکار برد و تلفات آن بیشتر درجنوب ایران بوده است.

طبق مستندات تاریخی اینگونه بیماری های واگیر تنها مدت زمان کوتاهی درمیان مردم شایع بوده است و با تغییرات آب وهوایی یا کشف داروی مرتبط از بین می روند.

امید است در این عصر تکنولوژی نیز هر چه زودتر این مهمان ناخوانده از زندگیمان رخت ببندد و آرامش به زندگی مردم جهان باز گردد.