قطعا موقتی است !؟(۴) :آرزوهای بر باد رفته…

همیشه مدلمان این بوده که تا چیزی را نداریم فکر می کنیم تنها دلیل عقب ماندگی مان همین یک مورد است و بس و اگر آن را به ما بدهند زمین را به آسمان خواهیم رساند.

چند سال پیش بود که با همین تصور ، دهیاری و شورای طلحه در یک عملیات نسبتا انتحاری ، اقدام به ساخت زمین چمن مصنوعی طلحه کردند . اقدامی که به گفته خودشان از طریق گرفتن وام شخصی به نتیجه نشست و تا مدت ها مقروض آن بوده اند.

روزهای اول گفتند چون زمین تازه است بگذارید جوان ها راحت و رایگان از آن استفاده کنند ، وقتی عطش ها خوابید آن را مدیریت می کنیم . چند ماهی گذشت و زمین چمن طلحه همچنان بی رویه مورد استفاده قرار می گرفت .

زمینی که به خاطر صرفه جویی های اجباری اولیه ، از همان ابتدا هم چندان به لحاظ فنس کشی و محوطه سازی زیبا نمی نمود روز به روز اوضاع وخیم تری پیدا می کرد.

چند بار هم تصمیم گرفته شد که مثل تمام زمین های این چنینی از استفاده کنندگان هزینه دریافت کنند اما به دلایل مختلف نشد که نشد .

به چشم خود می دیدیم که خیلی ها دسته جمعی به روستاهای هم جوار می روند و زمین می گیرند ، پول هم می دهند و بازی می کنند و برمی گردند اما این پروسه هیچ گاه برای این زمین مفلوک اتفاق نیفتاد.

وبالاخره در شرایط خاص چند سال گذشته اتفاقی که نباید می افتاد ،افتاد.

با افتتاح سالن ورزشی و مصداق « ضرب المثل نو که اومد به بازار، کهنه میشه دل آزار » زمین چمن – نه اینکه قبل از آن خیلی صاحب داشت – اما بیشتر از قبل به حال خود رها شد.

چمنی که یک روز آرزویی دست نیافتنی بود حالا جایگاه دوچرخه سواری و …. روزها و خانه سگ های ولگرد در شب ها بود. سارقان محترم هم هر چه را می توانستند بردند و اکنون ویرانه از آن هزینه های گزاف مانده که روبراه کردنش …..

ای کاش قدر داشته هایمان را می دانستیم . ای کاش دهیاری ما هم مثل تمام دهیاری ها نگهبان فضای سبز داشت ، ای کاش خودمان کمی برای خودمان دلمان می سوخت ، ای کاش…. ، ای کاش… ، ای کاش…

سوژه این بارمان آنقدر تلخ بود که نشد در لابه لای آن شوخی کنیم و کمی از ملال آن بکاهیم ، از این بابت عذرخواهیم.

سوژه بعدی ما ، میدانی است که به جای کنترل ترافیک آن را از کنترل خارج می کند.